Dear bloggers!
Het is al een hele tijd geleden dat ik weer wat op mijn blog geschreven heb. Er is veel in die tijd gebeurt.
Misschien hebben jullie het al op facebook gelezen maar momenteel zit ik in een revalidatiecentrum in Tilburg. Tijdens de opnamen in Groningen waar ik de laatste keer over schreef zijn ze erachter gekomen dat mijn conditie nog steeds ver te zoeken was.
Dat wisten we natuurlijk al, OUD NIEUWS.
De ultieme oplossing voor hun bleek een revalidatiecentrum, en TADAAAAA, there i am. Vanaf november breng ik hier al mijn tijd door. Het is de bedoeling dat als ik hier weg ben mijn conditie toch wat beter is dan dat hoe het eerst was. Of het hier gaat lukken is een groot vraagteken, nog nooit eerder hebben hun een revalidant gehad met zo'n achtergrond. Ze zijn zelf ook nog steeds aan het zoeken wat ze het beste kunnen doen om er zoveel mogelijk uit te halen van wat er in zit.
Ondertussen ben ik ook een tijdje ziek geweest ..
ziekenhuis in, ziekenhuis uit.
Gelukkig hoefde ik wel niet iedere keer helemaal naar Groningen maar dat was ook maar op het nippertje. Ik had last van het griepvirus, zoals meerdere mensen in deze tijd. Helaas was het wat meer dan alleen een griepje, wat het precies is geweest weten ze niet maar mijn longfunctie was flink gedaald naar 41%, daar schrokken de artsen toch wel van. Ik kreeg een antibiotica kuur en een flinke stootkuur prednison.
prednison kopje is terug. yeeeyeee.
Ook hebben ze even gesproken over afstoting.. het heeft zich verder niet uitgepakt! Nu is het een kwestie van aansterken en weer doorgaan met revalideren om mijn conditie weer op pijl te krijgen. Door deze tegenslag ben ik ook weer terug bij af..
Verder breng ik mijn tijd hier heel veel door met mijn schoolwerk, het is tenslotte mijn examenjaar.
Kaartjes zijn altijd welkom, dat vrolijkt mijn kamer wat op!
Revalidatiecentrum Leijpark
Prof. stoltehof 3
5022 KE Tilburg
KJ2 T.a.v. Kyara Slenter.
Lieve groetjes en tot snel!
XXXXXX
maandag 11 februari 2013
woensdag 27 juni 2012
Persoonlijk record!
Vandaag longfunctie geblazen en heb weer een
PERSOONLIJK RECORD
whiiiiiwhoeee wat ben ik blij!!
65 % ENNNN 2 liter geblazen
yes yes, de eerste keer dat ik 2 liter uit mijn nieuwe longen heb gekregen!
Mijn transplantdokterlief kwam even langs
'Ik kom je feliciteren' daarop antwoorde ik, 'Huh? Waarom?'
'Met je persoonlijk record natuurlijk! Wat een prachtige longfunctie had je Kyara'
aaaah dank u wel dokterlief!
PERSOONLIJK RECORD
whiiiiiwhoeee wat ben ik blij!!
65 % ENNNN 2 liter geblazen
yes yes, de eerste keer dat ik 2 liter uit mijn nieuwe longen heb gekregen!
Mijn transplantdokterlief kwam even langs
'Ik kom je feliciteren' daarop antwoorde ik, 'Huh? Waarom?'
'Met je persoonlijk record natuurlijk! Wat een prachtige longfunctie had je Kyara'
aaaah dank u wel dokterlief!
dinsdag 26 juni 2012
School
De titel zegt genoeg, ik moest naar school ?
WHUUUUUTTT SCHOOL...
Hallo? Ik heb vakantie!
Vorige week deden ze niet moeilijk, het klopt meisje 'Jullie hebben al vakantie, dus dan hoef je niet naar school' en deze week weer precies dezelfde discussie.
Telkens hoor ik van school en van mijn verpleegster die mij verzorgt dat ze willen dat ik naar school ga, dus daar ben ik duidelijk in geweest dat ik het er niet mee eens ben en dat dat wel met ieder ander werd besproken maar niet met mij.
Ik zei : 'Er is hier duidelijk geen sprake van communicatie, en het is mij ook heeeeeeel duidelijk dat hier alles door elkaar heen loopt, vorige week hoefde ik niet naar school omdat ik vakantie had, en nu weer wel. Wat willen jullie nou?'
Dat snap ik Kyara, kreeg ik als antwoord. Het probleem is alleen dat ze willen zien hoe je functioneert als je naar school gaat, hoe je omgaat met je pijn. Daarop antwoordde ik weer: 'Nou ik kan U ook zo vertellen dat ik daar heel veel pijn van krijg.' Ze willen mij observeren. Toen dacht ik bij mezelf...
Hoe kunnen ze mij observeren als ze niet eens meer naar cijferpijn vragen (wat ik jullie laatst al eens heb uitgelegd dat ik met cijfers moest aangeven hoeveel pijn ik had, tussen de 1 - 10.)
Toevallig kwam net mijn verpleegster binnen en zei, je ziet er moe uit, ga vanavond maar lekker vroeg slapen. Wat is je pijn score? En toen dacht ik weer: OH ER WORDT TOCH GEOBSERVEERD!
Na een lange discussie ben ik toch maar naar school gegaan, ze had me namelijk beloofd dat dit dan ook de laatste dag was dat ik naar school moest, daar geloof ik helemaal NIKS van!
Naderhand kwam vandaag ook de zaalarts even binnen, wat zij toen zei daar viel mijn broek toch helemaal van af, 'Ik hoorde dat je maar uit verveling naar school was gegaan?'
WAT VERVELING ? IK MOET VAN JULLIE HOOOOOOOR !
Adem in, Adem uit.
Dat was dat ...
Ik wil jullie laten zien hoeveel leuke en lieve kaartjes ik allemaal krijg, ben er zo super mega trots op! En dat mogen jullie allemaal weten, en kaartjes zijn nog steeds altijd welkom hihi !
Whiiiiii, tot de volgende blog!
CIAO xxxxxxx
WHUUUUUTTT SCHOOL...
Hallo? Ik heb vakantie!
Vorige week deden ze niet moeilijk, het klopt meisje 'Jullie hebben al vakantie, dus dan hoef je niet naar school' en deze week weer precies dezelfde discussie.
Telkens hoor ik van school en van mijn verpleegster die mij verzorgt dat ze willen dat ik naar school ga, dus daar ben ik duidelijk in geweest dat ik het er niet mee eens ben en dat dat wel met ieder ander werd besproken maar niet met mij.
Ik zei : 'Er is hier duidelijk geen sprake van communicatie, en het is mij ook heeeeeeel duidelijk dat hier alles door elkaar heen loopt, vorige week hoefde ik niet naar school omdat ik vakantie had, en nu weer wel. Wat willen jullie nou?'
Dat snap ik Kyara, kreeg ik als antwoord. Het probleem is alleen dat ze willen zien hoe je functioneert als je naar school gaat, hoe je omgaat met je pijn. Daarop antwoordde ik weer: 'Nou ik kan U ook zo vertellen dat ik daar heel veel pijn van krijg.' Ze willen mij observeren. Toen dacht ik bij mezelf...
Hoe kunnen ze mij observeren als ze niet eens meer naar cijferpijn vragen (wat ik jullie laatst al eens heb uitgelegd dat ik met cijfers moest aangeven hoeveel pijn ik had, tussen de 1 - 10.)
Toevallig kwam net mijn verpleegster binnen en zei, je ziet er moe uit, ga vanavond maar lekker vroeg slapen. Wat is je pijn score? En toen dacht ik weer: OH ER WORDT TOCH GEOBSERVEERD!
Na een lange discussie ben ik toch maar naar school gegaan, ze had me namelijk beloofd dat dit dan ook de laatste dag was dat ik naar school moest, daar geloof ik helemaal NIKS van!
Naderhand kwam vandaag ook de zaalarts even binnen, wat zij toen zei daar viel mijn broek toch helemaal van af, 'Ik hoorde dat je maar uit verveling naar school was gegaan?'
WAT VERVELING ? IK MOET VAN JULLIE HOOOOOOOR !
Adem in, Adem uit.
Dat was dat ...
Ik wil jullie laten zien hoeveel leuke en lieve kaartjes ik allemaal krijg, ben er zo super mega trots op! En dat mogen jullie allemaal weten, en kaartjes zijn nog steeds altijd welkom hihi !
Whiiiiii, tot de volgende blog!
CIAO xxxxxxx
maandag 25 juni 2012
'Heb je het goed volgehouden? Niet praten'
Donderdag had ik dus de operatie aan mijn stembanden, ik mocht tot zondag niet praten. Nou zal vast iedereen denken
HA-HA DAT KAN KYARA NIET. Maar jawel hoor, IK KAN DAT!
Alles ging die donderdag als gepland, mocht zelfs een uurtje eerder, mama vroeg nog aan mij zoals ook meerdere verpleegsters het mij vroegen: 'Heb je geen zenuwen?' Nou eerlijk gezegd niet, dit is peanuts voor mij als je ziet wat ik allemaal al heb gehad. Ik had me ook voorgesteld dat het een beetje hetzelfde zou zijn als de vorige keer. Naderhand toen ik wakker werd na dat de doktoren 1,5 uur in mijn keel gerommeld hadden bleek dat niet zo te zijn. Het enige wat ik voelde was PIJN, meteen gemeld aan de zuster die mij verzorgde bij de uitslaapkamer. Daarvoor kreeg ik morfine, maar alles wat bij 'normale' mensen helpt, helpt bij mij natuuuuurlijk weer niet. Dus kreeg alleen maar meer morfine...
Toen ik eenmaal op mijn kamer was stond vriendjelief me daar op te wachten die 5 uur en 3 kwartier onderweg was geweest voor naar Groningen te komen. Veel kreeg ik toen nog niet mee, was zo duf van de morfine, het enige wat ik toen wilde was slapen...
Kreeg een heerlijk waterijsje wat de pijn wat deed verlichten maar ...
De pijn was natuurlijk niet over
De nacht was ook een drama, kreeg daarbij hoofdpijn, en de pijn aan mijn keel bleef aanhouden. Kreeg om de 6 uur 1000 MG Paracetamol en daarbij ook nog eens om de 6 uur Tramadol, alles samen moest het wat verlichte, al deed het dat helaas niet.
Vrijdag, de dag dat ik naar huis mocht, wat was dat weer leuk ...
Nogsteeds helemaal kapot van de operatie, de fysiotherapie kwam nog langs, ze had al snel door dat ik niet in staat was om iets te doen, ze zei daarom ook meteen: 'Ik zie je maandag weer!'. Ook een paar andere artsen waren nog langs gekomen, dat had ook vrij weinig zin want ik kon natuurlijk niet praten. Ook die zouden allemaal volgende week dan terug komen.
Toen mochten we terug naar huis ...
Braken, braken en nog eens braken
Zelfs de MCDONALDS sloeg ik over, slechter kan het niet toch ?
Eenmaal thuis aangekomen lekker in bed gekropen en flink bijgeslapen met vriendjelief. Zaterdag ging het dan gelukkig ook weer wat beter.
Zondagavond weer richting Groningen gereden en geslapen in het Ronaldmcdonald huis, zodat we maandagmorgen niet weer zo vroeg hoefde te vertrekken. En nu zijn we dan weer terug in het ziekenhuis en lig ik weer in mijn heerlijke paleisje, gelukkig mocht ik mijn kamer van de vorige week houden.
Vandaag is de diëtist langsgekomen om mij te vertellen dat het belangrijk is dat ik de kalk tabletten ga slikken en dat ik iedere dag zuivelproducten moet eten, dat deed ik gelukkig al veel! Ook is de MaagDarmLever arts om de hoek komen kijken en heeft mijn verhaal aangeluisterd. Hier kwam al snel uit dat het braken niet aan mijn maag, darm of lever kan liggen. Het zal eerder samenhangen met de hoofdpijn die ik zoveel heb, dus ze zou het doorgeven en kijken of er misschien een onderzoek kon starten naar de hoofdpijn.
Morgen vroeg bloed prikken en verder is er niet veel meer op de planning, ook nog deze week longfunctie blazen. En het gesprek met alle partijen die mij deze weken hebben gezien, en dan komt er een uitslag...
HA-HA DAT KAN KYARA NIET. Maar jawel hoor, IK KAN DAT!
Alles ging die donderdag als gepland, mocht zelfs een uurtje eerder, mama vroeg nog aan mij zoals ook meerdere verpleegsters het mij vroegen: 'Heb je geen zenuwen?' Nou eerlijk gezegd niet, dit is peanuts voor mij als je ziet wat ik allemaal al heb gehad. Ik had me ook voorgesteld dat het een beetje hetzelfde zou zijn als de vorige keer. Naderhand toen ik wakker werd na dat de doktoren 1,5 uur in mijn keel gerommeld hadden bleek dat niet zo te zijn. Het enige wat ik voelde was PIJN, meteen gemeld aan de zuster die mij verzorgde bij de uitslaapkamer. Daarvoor kreeg ik morfine, maar alles wat bij 'normale' mensen helpt, helpt bij mij natuuuuurlijk weer niet. Dus kreeg alleen maar meer morfine...
Toen ik eenmaal op mijn kamer was stond vriendjelief me daar op te wachten die 5 uur en 3 kwartier onderweg was geweest voor naar Groningen te komen. Veel kreeg ik toen nog niet mee, was zo duf van de morfine, het enige wat ik toen wilde was slapen...
Kreeg een heerlijk waterijsje wat de pijn wat deed verlichten maar ...
De pijn was natuurlijk niet over
De nacht was ook een drama, kreeg daarbij hoofdpijn, en de pijn aan mijn keel bleef aanhouden. Kreeg om de 6 uur 1000 MG Paracetamol en daarbij ook nog eens om de 6 uur Tramadol, alles samen moest het wat verlichte, al deed het dat helaas niet.
Vrijdag, de dag dat ik naar huis mocht, wat was dat weer leuk ...
Nogsteeds helemaal kapot van de operatie, de fysiotherapie kwam nog langs, ze had al snel door dat ik niet in staat was om iets te doen, ze zei daarom ook meteen: 'Ik zie je maandag weer!'. Ook een paar andere artsen waren nog langs gekomen, dat had ook vrij weinig zin want ik kon natuurlijk niet praten. Ook die zouden allemaal volgende week dan terug komen.
Toen mochten we terug naar huis ...
Braken, braken en nog eens braken
Zelfs de MCDONALDS sloeg ik over, slechter kan het niet toch ?
Eenmaal thuis aangekomen lekker in bed gekropen en flink bijgeslapen met vriendjelief. Zaterdag ging het dan gelukkig ook weer wat beter.
Zondagavond weer richting Groningen gereden en geslapen in het Ronaldmcdonald huis, zodat we maandagmorgen niet weer zo vroeg hoefde te vertrekken. En nu zijn we dan weer terug in het ziekenhuis en lig ik weer in mijn heerlijke paleisje, gelukkig mocht ik mijn kamer van de vorige week houden.
Vandaag is de diëtist langsgekomen om mij te vertellen dat het belangrijk is dat ik de kalk tabletten ga slikken en dat ik iedere dag zuivelproducten moet eten, dat deed ik gelukkig al veel! Ook is de MaagDarmLever arts om de hoek komen kijken en heeft mijn verhaal aangeluisterd. Hier kwam al snel uit dat het braken niet aan mijn maag, darm of lever kan liggen. Het zal eerder samenhangen met de hoofdpijn die ik zoveel heb, dus ze zou het doorgeven en kijken of er misschien een onderzoek kon starten naar de hoofdpijn.
Morgen vroeg bloed prikken en verder is er niet veel meer op de planning, ook nog deze week longfunctie blazen. En het gesprek met alle partijen die mij deze weken hebben gezien, en dan komt er een uitslag...
woensdag 20 juni 2012
'Ik kan niet de hele dag je handje vast houden'
Nou, ik zou een strakke planning hebben, waar is die dan, lieve doktertjes?
Gisteren niet veel soeps meegemaakt, de psychiater kwam langs, voor de 1ste en de laatste keer. Hij vond het wel prima zo! En natuurlijk een stevige conditie test met de fysio. Eerst werd al mijn kracht gemeten,
Goh Kyara, je been spieren zijn niet zoals ieder ander meisje op jouw leeftijd.
---- OH U MEENT HET MEVROUW?
Arm spieren daar in tegen zijn gelukkig wel normaal.
---- NOU DAT IS DAN FIJN!
Daarna kwam de loopband test. Iedere 3 minuten veranderde de stand. Ik moest dus berg op lopen in combinatie met een aardig tempo. Na 6 minuten konden ze me al wegdragen. Dit kan ik dus totaal niet. Een snel tempo lopen kan ik wel maar berg op lopen, laten we daar over zwijgen!
Zo probeerde ik, omdat ik alles een beetje zat was, het ziekenhuis uit te glippen. Ik had heel lief gevraagd, of ik vanavond samen met mijn broerlief in het RonaldMcDonald huis mocht gaan eten.Antwoord: "Nou Kyara, ik denk wel dat dat mag maar ik zal het voor de zekerheid even navragen" . YESYESYES dacht ik toen. Toen zag ik haar weer verschijnen. Ik moet je toch gaan teleurstellen, we mogen je niet laten gaan" de rede was de veiligheid - verantwoordelijkheid en dat soort dingen.
Laat ik maar nooit vertellen dat ik van mijn transplantdokterlief wel gewoon het ziekenhuis uit mocht..
Nou, vandaag was er ook niet veel meer als gisteren. Ben aardig boos geworden want wat doe ik hier eigenlijk? Ze hadden mij verteld, geen bezoek want je krijgt een strak programma... Allemaal onderzoeken en ieder moment kan er wel iemand binnen komen lopen. 'Oke prima' zei ik daarop. NU is het niet meer OKE PRIMA ! Het enige wat dus nu eigenlijk echt goed loopt is de Fysiotherapie en daar ben ik dan ook super blij mee, dat is namelijk belangrijk.
Ze proberen me uit te leggen dat ondanks ik het niet merk super veel mensen toch op mij letten. 3 tot 4 x per dag komen ze mij vragen, 'Hoeveel pijn heb je nu als je tussen de 0-10 een cijfer mag geven?'
( 0 = geen pijn
10 = heel veel pijn)
Daar moet ik dan eerlijk antwoord op geven en tot nu toe was mijn laagste cijfer een 6,3 en mijn hoogste toch echt een 8,5.
Ze doen wel wat hooooooor, alleen heb ik het gewoon niet door!
Verder vandaag ....
Dear transplantdokterlief kwam even een bezoekje brengen, heb hem ook verteld dat ik er niet blij mee ben, hij zei daarop ook dat hij de klachten door zal geven. Het is dan ook niet meer dan normaal dat ik mijn mond open trek. Vooral omdat ik hier in Groningen lig, ons dorp niet naast de deur ligt en wij een roteind moeten rijden voor deze onzin!
Daarbij zei hij dat hij het snapte waarom ik zo reageerde en hij het ook een beetje raar vond... Maar Kyara zei hij 'Ik kan niet de hele dag je handje vast houden, dat zou ook niet goed zijn' Je moet me bellen als er wat aan de hand is... 'Dat wilde ik ook doen dokter' hij zei daar weer op 'Je moet niet aarzelen om mij te bellen, ik kan het niet ruiken wanneer jij mij nodig hebt', 'Dat weet ik dokter'.
'Ik ben deze keer niet de leidinggevende want ik heb jou niet opgenomen, als het aan mij lag liep het ook allemaal anders'. En dan denk ik:
OHHHH WAAROM NIET, WAAROM BENT U NIET DEGENE DIE MIJ HEEFT OPGENOMEN... *huil*
Daarna kwam weer iemand binnenlopen, ik wilde even de planning van deze week en volgende week met je doornemen. 'Oke prima, laat maar horen hoe saai mijn programma eruit ziet.'
Morgen heb je de operatie aan je stembanden bij de KNO en vrijdag heb je dan nog fysiotherapie waarbij je een aantal testjes moet doen om te kijken hoe sterk je spieren zijn, om precies te zijn 14 testjes, verder wist ze het ook nog niet helemaal. De Maag Darm Lever arts zou ook nog langskomen als die TIJD had. Ik bedoel, voor mij maakt toch iedereen tijd? In verband met het vele overgeven wat ik de afgelopen tijden heb gedaan, waarschijnlijk zit er dan toch ook nog een MRI scan aan te komen. Eerst werd mij verteld dat ik geen MRI mocht vanwege het ijzerdraad in mijn lichaam die mijn longen bij elkaar houden, ze hebben overlegd en dat mag dus wel. JOEPPPIE
Volgende week kan het hele team, alle disciplines die ik deze dagen te zien krijg en die met mij gesproken hebben, pas VOLGENDE VRIJDAG bij elkaar komen. Dat betekent dat er de eerste 4 dagen sowieso weinig op het programma zal staan en ik er dus de hele week ben voor alleen maar de laatste testjes die ze nu vergeten zijn en voor het grote gesprek vrijdag. Waar uitkomt wat we deze 2 x 5 dagen bereikt hebben!
Dan nog even 'leuk' nieuws,
Ik ben superblij maar dan ook superblij met de lieve kaartjes die ik van iedereen krijg! Dit maakt mijn dag weer helemaal goed!
Gisteren niet veel soeps meegemaakt, de psychiater kwam langs, voor de 1ste en de laatste keer. Hij vond het wel prima zo! En natuurlijk een stevige conditie test met de fysio. Eerst werd al mijn kracht gemeten,
Goh Kyara, je been spieren zijn niet zoals ieder ander meisje op jouw leeftijd.
---- OH U MEENT HET MEVROUW?
Arm spieren daar in tegen zijn gelukkig wel normaal.
---- NOU DAT IS DAN FIJN!
Daarna kwam de loopband test. Iedere 3 minuten veranderde de stand. Ik moest dus berg op lopen in combinatie met een aardig tempo. Na 6 minuten konden ze me al wegdragen. Dit kan ik dus totaal niet. Een snel tempo lopen kan ik wel maar berg op lopen, laten we daar over zwijgen!
Zo probeerde ik, omdat ik alles een beetje zat was, het ziekenhuis uit te glippen. Ik had heel lief gevraagd, of ik vanavond samen met mijn broerlief in het RonaldMcDonald huis mocht gaan eten.Antwoord: "Nou Kyara, ik denk wel dat dat mag maar ik zal het voor de zekerheid even navragen" . YESYESYES dacht ik toen. Toen zag ik haar weer verschijnen. Ik moet je toch gaan teleurstellen, we mogen je niet laten gaan" de rede was de veiligheid - verantwoordelijkheid en dat soort dingen.
Laat ik maar nooit vertellen dat ik van mijn transplantdokterlief wel gewoon het ziekenhuis uit mocht..
Nou, vandaag was er ook niet veel meer als gisteren. Ben aardig boos geworden want wat doe ik hier eigenlijk? Ze hadden mij verteld, geen bezoek want je krijgt een strak programma... Allemaal onderzoeken en ieder moment kan er wel iemand binnen komen lopen. 'Oke prima' zei ik daarop. NU is het niet meer OKE PRIMA ! Het enige wat dus nu eigenlijk echt goed loopt is de Fysiotherapie en daar ben ik dan ook super blij mee, dat is namelijk belangrijk.
Ze proberen me uit te leggen dat ondanks ik het niet merk super veel mensen toch op mij letten. 3 tot 4 x per dag komen ze mij vragen, 'Hoeveel pijn heb je nu als je tussen de 0-10 een cijfer mag geven?'
( 0 = geen pijn
10 = heel veel pijn)
Daar moet ik dan eerlijk antwoord op geven en tot nu toe was mijn laagste cijfer een 6,3 en mijn hoogste toch echt een 8,5.
Verder vandaag ....
Dear transplantdokterlief kwam even een bezoekje brengen, heb hem ook verteld dat ik er niet blij mee ben, hij zei daarop ook dat hij de klachten door zal geven. Het is dan ook niet meer dan normaal dat ik mijn mond open trek. Vooral omdat ik hier in Groningen lig, ons dorp niet naast de deur ligt en wij een roteind moeten rijden voor deze onzin!
Daarbij zei hij dat hij het snapte waarom ik zo reageerde en hij het ook een beetje raar vond... Maar Kyara zei hij 'Ik kan niet de hele dag je handje vast houden, dat zou ook niet goed zijn' Je moet me bellen als er wat aan de hand is... 'Dat wilde ik ook doen dokter' hij zei daar weer op 'Je moet niet aarzelen om mij te bellen, ik kan het niet ruiken wanneer jij mij nodig hebt', 'Dat weet ik dokter'.
'Ik ben deze keer niet de leidinggevende want ik heb jou niet opgenomen, als het aan mij lag liep het ook allemaal anders'. En dan denk ik:
OHHHH WAAROM NIET, WAAROM BENT U NIET DEGENE DIE MIJ HEEFT OPGENOMEN... *huil*
Daarna kwam weer iemand binnenlopen, ik wilde even de planning van deze week en volgende week met je doornemen. 'Oke prima, laat maar horen hoe saai mijn programma eruit ziet.'
Morgen heb je de operatie aan je stembanden bij de KNO en vrijdag heb je dan nog fysiotherapie waarbij je een aantal testjes moet doen om te kijken hoe sterk je spieren zijn, om precies te zijn 14 testjes, verder wist ze het ook nog niet helemaal. De Maag Darm Lever arts zou ook nog langskomen als die TIJD had. Ik bedoel, voor mij maakt toch iedereen tijd? In verband met het vele overgeven wat ik de afgelopen tijden heb gedaan, waarschijnlijk zit er dan toch ook nog een MRI scan aan te komen. Eerst werd mij verteld dat ik geen MRI mocht vanwege het ijzerdraad in mijn lichaam die mijn longen bij elkaar houden, ze hebben overlegd en dat mag dus wel. JOEPPPIE
Volgende week kan het hele team, alle disciplines die ik deze dagen te zien krijg en die met mij gesproken hebben, pas VOLGENDE VRIJDAG bij elkaar komen. Dat betekent dat er de eerste 4 dagen sowieso weinig op het programma zal staan en ik er dus de hele week ben voor alleen maar de laatste testjes die ze nu vergeten zijn en voor het grote gesprek vrijdag. Waar uitkomt wat we deze 2 x 5 dagen bereikt hebben!
Dan nog even 'leuk' nieuws,
Ik ben superblij maar dan ook superblij met de lieve kaartjes die ik van iedereen krijg! Dit maakt mijn dag weer helemaal goed!
maandag 18 juni 2012
Een tijdje geleden.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik op mijn blog geschreven heb. Tijd voor jullie weer op de hoogte te brengen wat ik de afgelopen tijd heb gedaan !
HEEL VEEL:
Ik ben samen met mijn broerlief, zuslief en ouderslief naar Portugal geweest, lekker 10 dagen op VAKANTIE. Wat heel leuk was totdat ik daar ook nog eens ziek moest worden. De laatste tijden heb ik veel last van hele hevige hoofdpijn waardoor ik ga overgeven. En als we iets niet moeten hebben is het dat wel ! Helaas daarom ook weinig kunnen doen in Portugal, en dan toch kom je er daar eigenlijk achter dat ik eigenlijk nog helemaal geen goede conditie heb.
Mijn longfunctie is goed maar mijn conditie dus niet...
------ gewoon om jullie even jaloers te maken!
DAARNA:
Ben ik met mijn vriendjelief naar pinkpop geweest !
wiehoeeeee wat een feest! Ik heb genoten!
en dan nu ...
Lig ik in het ziekenhuis
Wel natuurlijk voor ik moest gaan nog even lekker ijsje eten met vriendjelief en ouderslief
We gaan verder waar ik gebleven was
Dit gebeurt vooral omdat ze nu eindelijk gaan kijken naar mijn pijnklachten waar ik al 16 jaar last van heb. Vandaag m'n eerste dag gemaakt dat betekend dus
gesprekken, gesprekken en nog eens gesprekken,
onderzoeken, onderzoeken en nog eens onderzoeken
De bedoeling is dus mij van onder tot boven te onderzoeken, er komt een fysiotherapeut kijken die mij conditioneel gaat testen. Dat gaat morgen al gebeuren. Verder weet ik nog niet helemaal wat me te wachten staat. Donderdag word ik weer geopereerd aan mijn stembanden want ja... dat is nog steeds niet beter. Ook zoeken ze meteen uit hoe het kan dat ik zoveel last heb van overgeven en waar de hoofdpijn vandaan kan komen. Zo ziet het er tot nu toe uit. Deze opnamen gaat 2 x 5 dagen duren, dus heb wel weekendverlof. Weer lekker logeren in Groningen, wat wil je ook anders?
KAARTJE STUREN?
NATUUUUUUURLIJK, ALTIJD WELKOM!
Universitair Medisch Centrum Groningen
Afdeling M1KV
Kamer 11 . Kyara Slenter
Postbus 11120
9700 CC Groningen
HEEL VEEL:
Ik ben samen met mijn broerlief, zuslief en ouderslief naar Portugal geweest, lekker 10 dagen op VAKANTIE. Wat heel leuk was totdat ik daar ook nog eens ziek moest worden. De laatste tijden heb ik veel last van hele hevige hoofdpijn waardoor ik ga overgeven. En als we iets niet moeten hebben is het dat wel ! Helaas daarom ook weinig kunnen doen in Portugal, en dan toch kom je er daar eigenlijk achter dat ik eigenlijk nog helemaal geen goede conditie heb.
Mijn longfunctie is goed maar mijn conditie dus niet...
------ gewoon om jullie even jaloers te maken!
 |
| met zusjelief in het zwembad! |
 |
| ons zwembad, hmmmmm. |
 |
| en natuurlijk heerlijk eten! |
DAARNA:
Ben ik met mijn vriendjelief naar pinkpop geweest !
wiehoeeeee wat een feest! Ik heb genoten!
Lig ik in het ziekenhuis
Wel natuurlijk voor ik moest gaan nog even lekker ijsje eten met vriendjelief en ouderslief
Dit gebeurt vooral omdat ze nu eindelijk gaan kijken naar mijn pijnklachten waar ik al 16 jaar last van heb. Vandaag m'n eerste dag gemaakt dat betekend dus
gesprekken, gesprekken en nog eens gesprekken,
onderzoeken, onderzoeken en nog eens onderzoeken
De bedoeling is dus mij van onder tot boven te onderzoeken, er komt een fysiotherapeut kijken die mij conditioneel gaat testen. Dat gaat morgen al gebeuren. Verder weet ik nog niet helemaal wat me te wachten staat. Donderdag word ik weer geopereerd aan mijn stembanden want ja... dat is nog steeds niet beter. Ook zoeken ze meteen uit hoe het kan dat ik zoveel last heb van overgeven en waar de hoofdpijn vandaan kan komen. Zo ziet het er tot nu toe uit. Deze opnamen gaat 2 x 5 dagen duren, dus heb wel weekendverlof. Weer lekker logeren in Groningen, wat wil je ook anders?
KAARTJE STUREN?
NATUUUUUUURLIJK, ALTIJD WELKOM!
Universitair Medisch Centrum Groningen
Afdeling M1KV
Kamer 11 . Kyara Slenter
Postbus 11120
9700 CC Groningen
zondag 1 april 2012
Bliepmiep
GOED NIEUWS
Mijn wens was altijd om ooit als 16 jarige een baantje te kunnen krijgen, en YES dit is me gelukt! Ik ben aangenomen bij Plusmarkt Gulpen als bliepmiep (cassiére.) Toen ik na het sollicitatie gesprek thuis kwam was het eerste wat mijn zusje vroeg: 'En wat ga je verdienen?!' Na mijn eerste proefdraaien vroeg ze dit weer.
Wat ik ga verdienen weet ik niet, heb ik niet gevraagd en interesseert me eigenlijk ook helemaal niet! Het belangrijkste voor mij is dat ik een baantje heb zoals ieder ander 16 jarige.
Vorige week ben ik 3 uurtjes ingewerkt door een leuke bliepmiep collega, pffff ik vond het toch wel zwaar. Heel veel handelingen tegelijk. Het is niet zo makkelijk als dat het eruit is. Maar ach, het was de eerste keer en dit ga ik allemaal nog wel onder de knie krijgen.
En dan lopen er ook nog zo'n leuke mensen rond die dan zeggen: 'och meisje, heb je geen stem meer?' toen zei ik : 'nee Mevrouw, dit is mijn eigen stem' waarop die Mevrouw weer antwoorde : 'hoe zou het dan wel niet zijn als je verkouden was?'
TJA , ALS IK DAT EENS WIST??!!
Donderdag morgen was dan eindelijk de grote dag dat mijn insulinepomp werd aangesloten. 2 x 24 uur mocht ik niet alleen zijn en ook niet naar school vanwege de hypo's die kunnen ontstaan en de veranderingen die mijn lichaam doen. Het is allemaal even wennen maar ben blij dat ik nu niet meer hoef te spuiten.
Ziet er leuk uit in mijn spijkerbroek, bepakt en bezakt, aan de rechterkant mijn telefoon en aan de linkerkant de pomp! Ach als dat alles is!
Jullie geloven het niet maar gisteren ben ik voor de eerste keer sinds jaren op mijn fiets gestapt. Samen met mijn vriendje van Reijmerstok naar Partij gefietst. Het was geweldig om op de fiets te zitten, de wind te voelen en weer aan het verkeer te mogen deelnemen. Ik moet hier doorheen ondanks de pijn in m'n lijf en ik denk dat ik mijn spieren goed gekieteld heb. Ben ik goed bezig of ben ik goed bezig?? Mama zwaaide me uit en had de tranen in haar ogen staan. YES Kyara weer op de fiets, dit is waar we het allemaal voor doen! Eenmaal aangekomen in Partij zijn mijn 32 pillen er allemaal net zo makkelijk uitgekomen als dat het er iedere dag ingaat. OH wat was ik kapot misselijk! Maar .... ik ga het morgen gewoon weer proberen, mijn lijf moet hier gewoon aan wennen.
Morgen gaat deze bliepmiep weer verder bliepen bij de plus !
Wish me luck .
Mijn wens was altijd om ooit als 16 jarige een baantje te kunnen krijgen, en YES dit is me gelukt! Ik ben aangenomen bij Plusmarkt Gulpen als bliepmiep (cassiére.) Toen ik na het sollicitatie gesprek thuis kwam was het eerste wat mijn zusje vroeg: 'En wat ga je verdienen?!' Na mijn eerste proefdraaien vroeg ze dit weer.
Wat ik ga verdienen weet ik niet, heb ik niet gevraagd en interesseert me eigenlijk ook helemaal niet! Het belangrijkste voor mij is dat ik een baantje heb zoals ieder ander 16 jarige.
Vorige week ben ik 3 uurtjes ingewerkt door een leuke bliepmiep collega, pffff ik vond het toch wel zwaar. Heel veel handelingen tegelijk. Het is niet zo makkelijk als dat het eruit is. Maar ach, het was de eerste keer en dit ga ik allemaal nog wel onder de knie krijgen.
En dan lopen er ook nog zo'n leuke mensen rond die dan zeggen: 'och meisje, heb je geen stem meer?' toen zei ik : 'nee Mevrouw, dit is mijn eigen stem' waarop die Mevrouw weer antwoorde : 'hoe zou het dan wel niet zijn als je verkouden was?'
TJA , ALS IK DAT EENS WIST??!!
Donderdag morgen was dan eindelijk de grote dag dat mijn insulinepomp werd aangesloten. 2 x 24 uur mocht ik niet alleen zijn en ook niet naar school vanwege de hypo's die kunnen ontstaan en de veranderingen die mijn lichaam doen. Het is allemaal even wennen maar ben blij dat ik nu niet meer hoef te spuiten.
Ziet er leuk uit in mijn spijkerbroek, bepakt en bezakt, aan de rechterkant mijn telefoon en aan de linkerkant de pomp! Ach als dat alles is!
Jullie geloven het niet maar gisteren ben ik voor de eerste keer sinds jaren op mijn fiets gestapt. Samen met mijn vriendje van Reijmerstok naar Partij gefietst. Het was geweldig om op de fiets te zitten, de wind te voelen en weer aan het verkeer te mogen deelnemen. Ik moet hier doorheen ondanks de pijn in m'n lijf en ik denk dat ik mijn spieren goed gekieteld heb. Ben ik goed bezig of ben ik goed bezig?? Mama zwaaide me uit en had de tranen in haar ogen staan. YES Kyara weer op de fiets, dit is waar we het allemaal voor doen! Eenmaal aangekomen in Partij zijn mijn 32 pillen er allemaal net zo makkelijk uitgekomen als dat het er iedere dag ingaat. OH wat was ik kapot misselijk! Maar .... ik ga het morgen gewoon weer proberen, mijn lijf moet hier gewoon aan wennen.
Morgen gaat deze bliepmiep weer verder bliepen bij de plus !
Wish me luck .
Abonneren op:
Posts (Atom)
